Men kwam aan de weet dat ik in Korea in 1953-54 mortierschutter was geweest. Daarom kreeg ik in Algerije ook een 60 mm mortier op mijn nek. Het gewicht van zo'n mortier is ca 30 kg en daarmee sjouw je, tezamen met je eigen bepakking, berg op en bergaf. Als lader kreeg ik een maat die ook een stage had meegelopen als mortierschutter; een kersverse legionair. Maar de mortier bleef op mijn naam staan, dus ook op mijn schouders.
Wij waren al enige tijd op patrouille geweest en gingen nu weer terug naar ons kamp om de zaken weer wat op orde te brengen. Op die grote onherbergzame vlakte tussen die vervloekte bergen liep een eenzaam kreupel paard. Verder niemand te zien. Onze compagnies commandant schoot dat dier dood en wij dat dode beest op een muilezel geladen.
In de keuken wist men daar wel raad mee!
Maar die vervloekte muilezel ging moeilijk doen; op een gegeven moment was er in het lastdier geen beweging meer te krijgen.
Wat wij ook deden, geen hoef meer voor de andere. We hadden van oudere legionairs wel eens gehoord dat men dan een stuk brood aan een stok voor aan zijn kop moest binden maar wel er voor moest zorgen dat het dier er net niet bij kon om er in te happen. Hij zou dan van zelf gaan lopen, Dat ging enkele meters goed maar toen had zelfs die ezel door dat hij bedonderd werd en bleef weer staan. Wij moesten nog een berg af en daar beneden zouden wij de camions (vrachtwagens) pakken en het laatste stuk voor de verandering eens rijdend doen. Na drie dagen alleen maar lopen was dat een hele opluchting. De rest van de compagnie was al wat verder en wij zaten met een nietwillende ezel.
Ik bleef met twee jonge Duitse legionairs achter. Ik zeg "Kom jongens, douwen!."
De mortier aan de kant evenals de bepakking en wij met zijn drieën tegen de kont van dat kreng duwen...het ging!
Mijn lader, de Fransman, was ik intussen kwijtgeraakt evenals mijn mortier, mijn pistool mitrailleur en mijn bagage. En wij maar duwen met z'n drieën tegen dat mormel met dat dooie paard op zijn rug een heel eind de berg af maar na een paar honderd meter glijdt dat rotbeest op zijn kont en er is geen beweging meer in te krijgen. Na enig overleg kom ik met de gedachte "Wij donderen het beest met zijn lading en al het ravijn in; dan maar geen vlees bij de aardappels in tomatensaus"
Zo gezegd, zo gedaan! Ik niet meer denkend aan mijn mortier omdat ik meende dat mijn maat die had meegenomen, lopen wij naar de vrachtwagens. Daar aangekomen vraagt mijn maat "Waar is de mortier?"
Ineens weet ik het weer. Alle mogelijke strafmaatregelen komen mij voor de geest.
De strafcompagnie het beruchte strafkamp Colom-Bechar
Hardlopend je gloeiende koffie opdrinken in looppas je gamel leeglebberen...je zelf wassen met zand en nog veel meer verschrikkingen, die ik zo hier en daar gehoord had, komen mij voor de geest... waar had ik nou die mortier neergezet??
O ja, bij die drie bomen!
Het waren de enige drie die daar stonden... dus het kon niet missen. Ik de berg oprennen... Harder... Harder!!! Het was of ik een mortiergranaat in mijn kont had, zo snel ging het de berg op ... de drie bomen... ik zag ze in de verte zag ik hem staan, mijn mortier! Ik pak de mortier, mijn pistool mitrailleur en mijn bepakking en ren als een bezetene naar het dal terug, juist op tijd om nog in de vrachtwagen te stappen.
Tijdens de rit komt mij weer de gedachte naar boven "stel dat ik het niet gehaald had... wat was dan het resultaat geweest?? . juist ja.
Colom Bechar !!
Ik heb de tijd daarna mijn 60^er met liefde gedragen en vertroeteld als was het mijn geliefde. Heel veel later vertelde de capo-chef mij dat ik er wel een decoratie aan verdiend had", maar dat was voor mij van minder belang. Ik was trots op mijzelf dat ik het volbracht had, de berg op en af.
Dat was mijn verhaal, een klein stukje uit 5 jaar Algerije.

Home